سرویس ورزش مشرق - این روزها و درحالی‌که باشگاه‌های بزرگ فوتبال دنیا با مشکلات مالی زیادی پس از بحران کرونا روبه‌رو هستند، نقل‌وانتقالات بازیکنان در لیگ ایران با ارقام بعضا عجیبی درحال انجام است. برخلاف روند جهانی که ارزش بازیکنان نسبت به دوران قبل از شیوع کرونا کاهش پیدا کرده است، در لیگ ایران با افزایش چندبرابر قیمت‌ها روبه‌رو هستیم؛ اتفاقی که می‌تواند در آینده نزدیک برای فوتبال ایران و باشگاه‌هایی که اکثرا دولتی هستند، مشکلات زیادی ایجاد کند.
در قرارداد برخی از ستاره های بزرگ دنیای بندها و تبصره هایی گنجانده می شود که شاید بین میلیونها فوتبالیست سراسر جهان تنها شامل حال تعدادی کمتر از ۲۰۰ یا ۳۰۰ فوتبالیست شود. فوتبالیست هایی که هم در عرصه ملی و هم باشگاهی جزو برترین های خط حمله، هافبک، دفاع و دروازه بانان خاص می شود.
اما ظاهرا نیمی از این تعداد بازیکن خاص در کره خاکی در ایران بازی می کنند در حالی که لیگ ما هرگز جزو لیگ های برتر دنیا که هیچ، جزو لیگ های برتر قاره هم نبوده و از آخرین قهرمانی باشگاه های ما در آسیا که تیم پاس تهران در سال ۱۹۹۲ کسب کرد ۲۸ سال می گذرد! با این وجود وقتی پای درد و دل مدیران بدهکار باشگاه های لیگ برتری می نشینید بابت بدهی های هنگفت ارزی یا ریالی به بازیکنان داخلی و خارجی می نالند!
سالهاست اهل قلم و بعضا معدود کارشناسان دلسوز فوتبالی که کمتر به فکر جیبشان هستند و بیشتر به فکر فوتبال، تأکید می کنند که هر باشگاهی به وکیل و حقوقدان ورزشی نیاز دارد. رشته ای که اتفاقا در دروس دانشگاهی ورود کرده و ما نیز فارغ التحصیلان این رشته را داریم. افرادی که به ریز جزییات قرارداد بستن، فسخ کردن، قرض گرفتن بازیکن و مسایلی از این دست واقف هستند و راه فرار و قرار در این موضوعات را به خوبی بلدند یا حداقل الف بای آن را می دانند! ولی باز هم شاهد تکرار اشتباهات بدیهی در عقد قرارداد با مربیانی همچون ویلموتس و شفر و استراماچونی و کالدرون و ... هستیم.
در این بحث که به واسطه قرار داشتن در فصل نقل و انتقالات دقت اصلی روی قرارداد بازیکنان و مربیان باشگاهی است پرداختن به این موضوع بیش از هر زمانی واجب به نظر می رسد.
آنهایی که در این مدت در بند بند قراردادهای لو رفته از بشار رسن و شیخ دیاباته دقیق بودند متوجه متمم هایی شدند که چطور باعث گیر افتادن باشگاه های ما می شود و امتیازاتی که باشگاه به خواست مدیربرنامه ها به بازیکنان لایق یا نالایق داده اند.
این موضوع درباره آنتونی استوکس در پرسپولیس و تراکتور و یا بویان نایدنوف و بودوروف در استقلال صدق می کند و نمونه بارز این قبیل قراردادهاست که الا ماشاالله دراین فوتبال بسته می شوند. مدیرعامل باشگاه هم که نمی داند فردا درب اتاقش به رویش قفل است یا باز، با یک امضا آمده و با یک امضا نیز می رود هم زیرش را امضا می کند. حالا یا می ماند و زیر بدهی هنگفت دلار ۲۴ هزار تومانی می رود و یا می رود و جانشینش باید تاوانش را پس بدهد!
حالا هم که ورود بازیکن خارجی به ایران ممنوع شده ناز بازیکنان داخلی بالا رفته و انتظار عقد قرارداد ریالی به ارزش دلار صرافی را دارند! به یکی از همین ها در باشگاه معروف تهرانی گفتند لطفا بیا و به ازای سالی ۸ میلیارد تومان! دو ساله با ما تمدید کن ولی مدیر برنامه اش گفته همین الان قطری ها به دلار با سالی ۱۱ میلیارد تومان منتظرش هستند و اگر می خواهید بماند فقط یک ساله آن هم با ۱۱ میلیارد تومان می بندد!
در چنین شرایطی امیررضا واعظی آشتیانی حرف جالبی زد و در مصاحبه ای گفت: «دولت همین الان تیم‌های فوتبال را تعلیق کند، مطمئن باشید اگر این کار را انجام بدهند، قیمت بازیکنان و مریبان ما به ۵۰۰ میلیون تومان می‌رسد».
وقتی بیش از نیمی از باشگاه های لیگ برتری وابسته به وزارتخانه های دولتی هستند چطور چنین مجوزی برای پرداخت مبالغ ۶، ۷ و یا ۱۰ میلیاردی برای بازیکنان و برخی مربیان صادر می شود؟ اگر بحث رقابت است با ارقام ۵۰۰ یا ۶۰۰ میلیونی هم می توان رقابت کرد. اگر بحث قطر و دیگر لیگ های منطقه و بی ارزش شدن ریال مقابل دلار است بگذارید هر کسی می خواهد برود. امثال مهدی قایدی ۲۱ ساله استقلال و مهدی عبدی ۲۱ ساله پرسپولیس در این فوتبال کم نیستند و این چشمه جوشان هر روز و هر ساعت بازیکن به سطح اول فوتبال تحویل می دهد.
آپشن و متمم تنها بازی ایجنت هاست و نبود حقوقدانان زبده و آشنا به امور فوتبال باعث شده این وضعیت بوجود بیاید. متمم هایی که در پایان فصل و یا موقع تمدید قرارداد مسئله ساز شده و مبالغ هنگفتی روی دست باشگاه می گذارد که پرداخت نکردن آن یا باعث فسخ ستاره تیم یا شکایت از باشگاه می شود.
