سرویس ورزش مشرق – از روزی که کرونا به ایران وارد شد نوعی هراس از ابتلا به این بیماری در ذهن اکثریت مردم جا باز کرد. این تَوهّم تا جایی پیش رفت که روز سیزده‌به‌در امسال، جز صدای پرنده ها صدایی در سطح شهر به گوش نمی رسید اما رفته رفته و با طولانی شدن این دوران و بالا رفتن سطح آگاهی مردم نسبت به چگونگی مراقبت های پزشکی و بهداشتی کرونا به بخشی از زندگی روزمره مردم تبدیل شده و موجب شد تا کم کم همه به محل کار خود برگشته و با شرایط کرونایی زندگی را از سر بگیرند.
در این بین مسافرکش‌ها با ماسک پشت فرمان نشستند و برخی کیسه ای به دور صندلی شان کشیدند تا در فضای اتومبیل ارتباط کمتری با مسافر داشته باشند. مشابه این اتفاق در بسیاری از مشاغل رخ داد و در نهایت همه به محل کار خود برگشتند ولی هنوز هم از زبان برخی فوتبالیست ها می شنویم که جان ما عزیزتر از باقی مردم است!
این گله گذاری ها از سوی فوتبالیست هایی که برخی نازشان میلیاردها تومان خریدار دارد در شرایطی عنوان می شود که بیشترین و شاید دقیق ترین مراقبت های پزشکی از آنها صورت می گیرد. عبور از تونل استریل‌سازی مخصوص برای ورود به محوطه تمرین، رعایت فاصله گذاری در رختکن، تست کامل کرونای هفتگی از تک تک اعضا و عوامل مرتبط با تیم ها و خوراندن انواع و اقسام ویتامین های مجاز برای بالا بردن سطح ایمنی آنها از دیگر موارد لحاظ شده برای دور ماندن این قشر از هرگونه آسیب و بیماری کروناست. اقداماتی که شاید تنها برای پزشکانی که قصد ورود به اتاق عمل را دارند صورت می گیرد و یا مقامات عالیرتبه کشور!
این اقدامات مراقبتی و رعایت دقیق پروتکل های پزشکی برای فوتبالیست هایی صورت می گیرد که به طور میانگین سالی یک تا یک و نیم میلیارد تومان دریافتی خالص تنها از محل قرارداد با باشگاه شان دارند! بازیکنانی که به خاطر همین بازی در زمین فوتبال و به واسطه جایگاه اجتماعی و محبوبیتی که نزد طرفداران شان دارند از انواع و اقسام رانتهای مختلف برخوردارند، چطور راضی نمی شوند در چنین محیط استریل و پاکیزه ای فوتبال بازی کنند؟ و حتی منت بگذارند که ما داریم جان خودمان را برای سرگرمی مردم و طرفداران فوتبال به خطر می اندازیم!
امروز در کشور آلمان شاهد برگزاری مسابقات بوندس لیگا هستیم و غیر از تعدادی بازیکن مصدوم هیچ نمونه ای از نظر ابتلای بازیکنان یا عوامل برگزاری به بیماری کرونا گزارش نشده است. وقتی دو تیم ۱۱ نفره عاری از بیماری تحت شدیدترین مراقبت ها و با در دست داشتن نتیجه منفی تست کرونا روبروی هم بایستند و بازی کنند چه خطری بازیکن را تهدید می کند؟ هر شغلی سختی های خودش را دارد و هر تخصصی قیمتی! وقتی یک فوتبالیست تنها در در یک فصل(حدود ۱۰ ماه) به اندازه مجموع درآمد یک خانواده در طول ۲۰ یا ۳۰ سال کار، پول بدست می آورد به همان اندازه هم باید برای شغلش که ارتباط مستقیم با مردم دارد تلاش کند. بی دلیل نیست که فوتبال پرطرفدارترین رشته ورزشی در دنیاست. وقتی میلیاردها نفر تشنه دیدن فوتبال هستند فدراسیون ها و باشگاه ها چنین تدابیری برای مراقبت از ستاره های فوتبال می اندیشند مبادا کسی از این بابت لطمه ای ببیند.
*چطور فوتبالیست برای سیر کردن شکم همسر و فرزندانش نان لازم دارد و نانوا باید در شرایط کرونایی در محل کارش حضور پیدا کند؟
*چطور میوه فروش برای تأمین سبد ویتامینه خانواده فوتبالیست باید سحرگاه در میدان میوه و تره بار بدون عبور از تونل استریل و تست های کرونا میوه و سبزیجات به مغازه اش بیاورد؟
*چطور پرسنل داروخانه برای تأمین ماسک و دیگر وسایل ضدعفونی کننده باید هر روز به محل کارشان بروند و پزشکان و پرستاران در راهروهایی که بیماران مبتلا به کرونا در آن بستری هستند تردد کنند؟
*چطور کارمندان بانک برای پاس کردن چک های فوتبالیست ها و انجام دیگر امور بانکی شان باید از ساعت ۸ تا ۱۴ در شعبه بنشینند و با دهها و بعضا صدها نفر سروکار داشته باشند ولی حق ندارند یک روز در هفته آن هم تنها دو ساعت برای سرگرم شدن، مسابقه فوتبال کاملا مراقبت شده فوتبالیست ها را ببینند؟
دور از انصاف است که فوتبالیستی در چنین وضعیتی بگوید من راضی به بازی نیستم ولی توقع داشته باشد همه خدمات اجتماعی به خود و خانواده اش ارائه شود.
