سرویس ورزش مشرق - چند روزی از جمله معروف سرمربی ایتالیایی تیم فوتبال باشگاه استقلال تهران می‌گذرد. روبروی خبرنگاران منتظر و کنجکاو ایستاد و در حالی که قرار بود قول قهرمانی بدهد، چیز خاصی برای تیتر اول روزنامه‌های صبح فردا بسازد، گفت: یک استقلال با استایل ایتالیایی!
اما استایل ایتالیایی یا همان راه و روشی که تا امروز، فوتبال ما با آن غریبه و نسبتاً ناآشنا بوده است، چیست؟ فوتبال ایتالیا و مکتب آن، تا چه حد با فوتبال ایران آشنا است؟ چه میزان بین فوتبال دو کشور نسبتاً هم ریشه، همپوشانی وجود دارد؟
بیشتر بخوانید:
با استراماچونی طلسم ۶ ساله می‌شکند؟ / طوفان محرومیت در کمین آرامش استقلال!
دلالان ایتالیایی‌ها را می‌پسندند!
وقتی در وب سایت‌های اینترنتی درباره ویژگی‌های فوتبال ایتالیا جستجو می‌کنید، نخست به کلمه مهمی به نام کاتناچو برخورد می‌کنیم. کلمه‌ای که در لغت نامه انگلیسی نام زنجیر را تداعی می‌کنید، یک دفاع زنجیره‌ای و منسجم که قرار نیست هیچ توپی از آن عبور کند. نوع خاصی از فوتبال که پیشنهاد می‌کند: دفاع کنید، دفاع کنید، دفاع کنید و اگر فرصتی برای گل زدن بود، باز هم دفاع کنید!
این نوع سیستم دفاعی اولین بار توسط یک مربی سوئیسی به نام کارل راپان ابداع شد و در آن سیستمی به نام «ورو» حاکم بود، به صورتی که یکی از مدافعین تقریباً چسبیده به دروازه همه اختیارات دروازه بان را داشت جز کنترل توپ با دست و به تبع او سایر مدافعین هم چندان میلی به پیشروی نداشتند و در همان محوطه جریمه باقی می‌ماندند، این سیستم در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ میلادی به همین نام مشهور شد اما بعدها مربیان ایتالیایی تصمیم گرفتند نگاه حرفه‌ای تری به این اتفاق بیندازند و دفاع را اینگونه به سخره نگیرند.
حالت‌های ۱-۳-۳-۳ و ۱-۴-۴-۱ مهمترین سیستم‌هایی بودند که در این حالت از استایل فوتبال ایتالیایی مورد توجه قرار گرفتند.
در نوع مدرن کاتناچو نیز حالت man-to-man پیشنهاد شد که طی آن یک بازیکن به عنوان لیبرو یا بازیکن آزاد طوری در زمین می‌دوید که گویی قرار نیست مراقب هیچ بازیکنی باشد و دو بازیکن دیگر جور او را در دفاعی سرسختانه می‌کشیدند و مربی برای گل زدن تیمش تنها دل به همین یک بازیکن آزاد بسته بود.
شاید اگر قرار باشد ویژگی‌های مهم مربیان ایتالیایی را برشماریم، به نقل از گازتادلواسپورت در مقاله ۱۵ دسامبر ۲۰۰۳ باید به جدی بودن، خوش تیپ بودن، چهره تأثیرگذار داشتن و سخنوری اشاره کنیم، آنها چندان در قید و بند قوانین و تاکتیک‌های نوین فوتبال نیستند و بیشتر به معجزه کلام و مسائل روحی و روانی اعتقاد دارند تا حساب و کتاب‌های فوتبال.
چند ماه پیش نام مونتلا برای جانشینی کی روش مطرح شد، الان استراماچونی مربی استقلال است و برخی رسانه‌ها مدعی شدند که ماسیمو کاررا قرار است راهی پرسپولیس شود، نگاه تازه ای شاید از طریق فدراسیون شاید هم به مدد دلالان فوتبال به ایتالیا افتاده و فوتبال ایران دل به ایجاد ارتباط با مربیان ایتالیایی بسته است. آیا روش کاری آنها به سود فوتبال ایران خواهد بود؟ آیا «نظم در بی نظمی» ایتالیا به درد فوتبال سراسر بی نظم ایران خواهد خورد؟
استراماچونی به شدت نیازمند تجربه چند هفته اول لیگ برتر فوتبال ایران است تا شاید بتواند قضاوت موجهی درباره توانایی‌های خود داشته باشد و قول مناسب و واقع گرایانه تری به هواداران فوتبال استقلال بدهد.
